Moja Droga na Południe - Bieszczady: TUTAJ CZAS PŁYNIE INACZEJ

Nawet nie masz pojęcia, jakim wydarzeniem było dla mnie poczuć góry, oddychać tamtym powietrzem, chodzić bosą stopą po mchu i moczyć ją w zimnym źródle za twoją namową...

POCZUĆ GÓRY

               

Przenosiny do Ciężkowic zostały zaplanowane, a tymczasem nasycałam się wyjątkową atmosferą Bieszczad. Tutaj czas płynie inaczej. Przez ostatnie dwa dni pobytu wydarzyło się i wchłonęłam tyle, jakby to było dni kilkanaście. Oddychałam głęboko powietrzem, pełnym życiowej energii, zapachu ziemi, traw, drzew.
Z zachwytem obserwowałam  nocne niebo, czarno-granatowe, zasłane miliardami gwiazd, widocznych jak na dłoni. Widziałam przelatujące światła, spadające gwiazdy. Słyszałam jelenie na rykowisku i pomruki niedźwiedzi.  Poczułam rześkość mroźnego powietrza o poranku. Spałam przy dogasających w kominku drwach. Gotowałam dla dwojga na małym gazowym palniku. Biegałam za dnia do sławojki, a nocą sikałam do wiadra na tarasie – to było jedno z najwspanialszych doświadczeń. Tak! Ponieważ dzięki niemu, wychodziłam ciemną nocą prosto z łóżka na powietrze,  zadzierałam w górę głowę i stawałam się częścią czystej egzystencji – ja, mały punkcik na planecie Ziemia, zatopiony w bezmiarze kosmosu. Brak mi słów, aby opisać taki moment, to co czułam, co widziałam… wyobraź sobie… wielką przestrzeń, nieskończoną, mroźne powietrze, ciszę, spokój i niepokój, życie wyczuwalne tuż obok, świeżość, czystość, prostotę, ciemność rozświetloną miriadami gwiazd… przestrzeń, przestrzeń, przestrzeń… od zachwytu do niepokoju… a za plecami drewniane drzwi i ciepłe, przytulne, bezpieczne schronienie, płomienie świec, iskry w kominku.

BOSĄ STOPĄ DO WODOPOJU

Zbyszek zarządził hartowanie stóp w zimnym strumieniu – to samo zrobiłby mój Dziadziuś.

Jestem mu za to bardzo wdzięczna, bo nie wiem czy sama z siebie odważyłabym się na to. Moje stopy i dłonie często są zimne, dlatego powinnam robić takie zabiegi, a z tego samego powodu obawiałam się zimna. Bez potrzeby. Było cudownie! Kocham chodzić boso po piaszczystej plaży, po zielonej trawie, a brodzenie po wygładzonych kamieniach w zimnym strumieniu lub rzece jest nie mniej wspaniałe, tyle że całkiem inne. A później – spacer na górkę, gdzie miejscami widać pomiędzy trawami mięciutki, zielony mech, po którym stąpałam bosymi stopami, jak po najcudowniejszym dywanie Natury.

Do strumienia, czyli do źródełka chodziliśmy z 5-litrowymi baniakami nabierać wodę do mycia i gotowania. Nie przypuszczałam, że może mi to sprawiać TAKĄ frajdę! A sprawiało.

W międzyczasie Zbyszek ściągał z górki gałęzie, a później rozpalał wielkie ognisko. Gałęzie trzeszczały w ogniu, spalały się sosnowe igły i żywica. Rozchodził się piniowy zapach, a my podziwialiśmy słup dymu, przybierający rozmaite kształty.

Dym spiralnie wędrujący ku  niebu

O poranku wychodziłam na górkę z kubkiem gorącej zbożowej kawy i w promieniach słońca podziwiałam krople rosy, na rozpiętych w trawie niciach pajęczych. Czasem udawało się uchwycić tęczę na tych niesamowitych wzorach, tkanych przez łąkowe pająki.

Kiedy rozładowały się baterie w telefonach lub aparacie, schodziliśmy na dół do pensjonatu, aby skorzystać z dostępu do prądu. Przy tej okazji poznałam lokalnych, ciekawych ludzi, a niesamowitym opowieściom z życia Pana Janka nie byłoby końca, gdyby i Jego i nas nie wzywały kolejne zajęcia. Dość powiedzieć, że Pana Janka doświadczenia potwierdzają wszechobecne działanie Synchroniczności Kosmosu.